مبدل افزاینده یا Boost یکی از مبدل های DC-DC می باشد که اولین کاربرد این نوع مبدل در دهه 1960 در صنایع هواپیماسازی بوده است ، در این مبدل همواره ولتاژ خروجی از ولتاژ ورودی بزرگتر است(همانند ترانسفورمر های افزاینده)،اساس کار این مبدل روش سوئیچینگ می باشد که سبب ایجاد ریپل می شود که با گذاشتن خازن در خروجی ریپل ها از بین می روند. همچنین با استفاده از دیود جریان خروجی یکسو می شود تا بار های راکتیو به راحتی تغذیه شوند.
تمام قسمت های مبدل افزاینده شامل: سلف، قطعه نیمه هادی سوئیچینگ، دیود و خازن می باشد. مبدل افزاینده مدار بسیار ساده که شامل قطعات اندک است را دارا می باشد. بارزترین نکته مثبت این مبدل بازده بالای آن است به گونه ای که بازده این مبدل تا 99% نیز قابل افزایش است و این بدین معناست که فقط 1% از انرژی به صورت تلفات از بین میرود.
شکل مداری این مبدل به صورت زیر می باشد:
مبدل افزاینده دارای سه حالت عملیاتی می باشد:
حالت پیوسته: مواقعی که جریان سلف همواره بزرگتر از صفر باشد.
حالت بحرانی: زمانی که جریان سلف در یک لحظه صفر می شود.
حالت غیر پیوسته: مواقعی که جریان سلف در یکه بازه زمانی صفر می شود.
مراحل کاری مبدل افزاینده:
مرحله اول:
در این مرحله تنها اتفاق ، شارژ شدن خازن های خروجی با ولتاژ ورودی است.
مرحله دوم:
در این مرحله سوئیچ فعال شده و جریان از ماسفت و سلف عبور می کند ، سلف انرژی را ذخیره میکند و خازن خروجی نیز در حالت شارژ می ماند و دیود سبب عدم تخلیه خازن میشود. در این مرحله منبع تغذیه به دلیل وجود سلف بلافاصله اتصال کوتاه نمی شود.
روابط مرحله دوم بدین صورت میباشد:
مرحله سوم:
در این مرحله ماسفت در مد خاموش قرار می گیرد،با توجه به طبیعت عملکرد سلف ، سلف با تغییر لحظه ای جریان مخالفت می کند و با ایجاد یک ولتاژ بزرگ با قطبیت مخالف ولتاژ اولیه به این تغییر جریان ناگهانی پاسخ میدهد.
در این مرحله سلف مانند یک منبع ولتاژ عمل میکند که این بدین معناست که ولتاژ آند دیود بیشر از ولتاژ کاتد میباشد که سبب می شود که دیود در مد فروارد قرار گیرد. در این مرحله خازن خروجی با ولتاژ بیشتری شارژ میشود که این به معنای افزایش ولتاژ ورودی میباشد.
روابط مرحله سوم نیز بدین صورت است: